Φθινοπωρινή Κρήτη

Η Κρήτη το φθινόπωρο είναι διαφορετική από την Κρήτη που θυμάστε από τις καλοκαιρινές σας διακοπές. Το φως είναι πιο απαλό, ο ήλιος δεν καίει αλλά κρατά τη θερμοκρασία ευχάριστη για βόλτες στην εξοχή, ακόμα και για μπάνιο στη θάλασσα. Το νερό της βροχής πέφτει ξανά μετά την ξηρασία του καλοκαιριού, ξεπλένει τη σκόνη και ποτίζει τη γη για να φυτρώσει ξανά πλούσιο πράσινο χορτάρι.

Οι παραλίες που το καλοκαίρι γεμίζουν ομπρέλες και κόσμο, το φθινόπωρο αδειάζουν και παραδίδονται στα θαλασσοπούλια και στους λίγους φανατικούς που απολαμβάνουν το μπάνιο τους στη θάλασσα που εξακολουθεί ακόμα να διατηρεί αρκετή από την καλοκαιρινή ζέστη.

Η Κρήτη με τις οροσειρές της και τις παραθαλάσσιες πεδιάδες της είναι το νησί των αντιθέσεων. Ενώ ο ήλιος λάμπει στα πεδινά, πάνω στα ψηλά βουνά τα πρώτα χιόνια ασπρίζουν στις κορυφές.

Το φθινόπωρο το κρητικό τοπίο στα πεδινά του νησιού χρωματίζεται με το κίτρινο, το καφέ και το χρυσό από τα φύλλα των αμπελιών που μαραίνονται. Το γαλάζιο του ουρανού γίνεται πιο έντονο και λευκά σύννεφα ταξιδεύουν στον ορίζοντα με το ελαφρύ αεράκι.

Το φώς του ήλιου λάμπει μέσα από τα φύλλα του αμπελιού που μαράθηκαν και κιτρίνισαν με φόντο το γαλάζιο του ουρανού.

Το γλυκό φως του φθινοπώρου ζωντανεύει αυτά τα φύλλα του αμπελιού, που διατηρούν ακόμα αρκετό από το καλοκαιρινό πράσινο χρώμα τους.

Τα φύλλα λάμπουν λουσμένα στο φως του ήλιου. Αραγε πώς να έμοιαζε η φωτογραφία αυτή αν ο ήλιος ήταν σκεπασμένος από τα σύννεφα: Τελικά οι Κρητικοί έπρεπε να διώχνονται από την Κρήτη τουλάχιστον 10 μέρες το χρόνο σε μια άλλη χώρα, πολύ πιο βόρεια, για να τους λείψει ο ήλιος και το φως και να εκτιμήσουν αυτό που τους προσφέρεται τόσο πλουσιοπάροχα στον τόπο τους.

Όπως τα πάντα γύρω μας αλλάζουν ανάλογα με τον τρόπο που θα τα δούμε, το μαραμένο αυτό φύλλο του αμπελιού μεταμορφώνεται σε μια έκρηξη χρωμάτων αν το κοιτάξουμε κόντρα στο φως.

Μόλις 15 χιλιόμετρα από το πολύβουο Ηράκλειο και τις γύρω παραλίες με τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια, η οικονομία της Κρήτης παραμένει αγροτική και οι άνθρωποι ζουν από τη φύση.

Αμπελώνες, χαμηλοί λόφοι με ελιές και στο βάθος ένα μικρό ξωκλήσι με τον κόκκινο τρούλο του συνθέτουν το τυπικό τοπίο από τα πεδινά γύρω από το Ηράκλειο.

Σαν χρυσή θάλασσα απλώνεται ο αμπελώνας και στη μέση η μικρή αποθήκη για τα εργαλεία του αγρότη. Δίπλα της φαίνονται οι πάσσαλοι όπου δένονται τα σταφύλια για να γίνουν σταφίδα με τη ζέστη του ήλιου.

Αμπέλι και Ελιά, τα φυτά που τρέφουν τους ανθρώπους της Κρήτης για περισσότερα από 5000 χρόνια, από την μακρινή εποχή των Μινωιτών προγόνων.

Το μικρό εκκλησάκι μέσα στον ελαιώνα μοιάζει να δοξάζει το Θεό που προσφέρει τον ευλογημένο καρπό της ελιάς στους ανθρώπους της Κρήτης.

Ένα ακόμα εκκλησάκι, πιο μεγάλο, πιο καινούριο, αλλά απόλυτα ταιριαστό με το περιβάλλον του. Μακάρι όλα τα χτίσματα των ανθρώπων να έδειχναν τον ίδιο σεβασμό προς το φυσικό τοπίο.

Η γη έχει ξεδιψάσει με τις βροχές του φθινοπώρου και το γρασίδι απλώνεται σαν καταπράσινο χαλί στους λόφους της Κρήτης. Μια εικόνα που τα μάτια όσων ζουν στην Κρήτη λαχταρούν να δουν το φθινόπωρο μετά από την καλοκαιρινή περίοδο ανομβρίας από τον Ιούνιο μέχρι τον Οκτώβριο.

Ελιές και γαλάζιος ουρανός συνθέτουν μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες του Κρητικού τοπίου.

Το ελαιόδεντρο, ένα δέντρο ιερό στην σκέψη των ανθρώπων της Κρήτης, που τους θρέφει, τους ζεσταίνει και τους θεραπεύει χιλιάδες χρόνια τώρα με τις ελιές, το ελαιόλαδο και το ξύλο του.

Οσο ωριμάζουν οι ελιές πάνω στο ελαιόδεντρο, σκουραίνουν και χάνουν το πράσινο χρώμα τους. Οι ελιές είναι ώριμες στις αρχές του χειμώνα, οπότε μαζεύονται και μας δίνουν το περίφημο παρθένο Κρητικό ελαιόλαδο

Το Κρητικό τοπίο 25 χιλιόμετρα νότια από το Ηράκλειο. Οσο απομακρυνόμαστε από την ακτή, ανεβαίνουμε σε υψόμετρο και το τοπίο γίνεται πιο ορεινό.

Το Σπήλι, ένα όμορφο χωριό στα νότια του Νομού Ρεθύμνου χτισμένο αμφιθεατρικά στους λόφους ανάμεσα στα ελαιόδεντρα.

Το τοπίο γύρω από το Σπήλι είναι πιο άγριο και πιο ορεινό. Βρισκόμαστε στους πρόποδες του όρους Κέδρος που δεσπόζει στα νότια του νομού Ρεθύμνου.

Ερείπια σπιτιών σε μικρο χωριουδάκι κοντά στο Γερακάρι, βόρεια από το Σπήλι. Ολόκληρη η περιοχή είναι γνωστή σαν Αμάρι και είναι από τις ομορφότερες στην Κρήτη, έχοντας επηρεαστεί ελάχιστα από τον τουρισμό.

Το Γερακάρι είναι γνωστό για τα νόστιμα κεράσια του και τα μικροσκοπικά αλλά αρωματικά μήλα φιρίκια, που στη φωτογραφία αυτή σχηματίζουν στρώμα στο έδαφος. Η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι ο παππούς ή ο πατέρας, που κάποτε καλλιεργούσε τις μηλιές, έχει πεθάνει ή είναι πολύ γέρος και τα παιδιά έχουν εγκαταλείψει το χωριό τους και τις αγροτικές ασχολίες για κάποια μεγάλη πόλη και ένα διαφορετικό τρόπο ζωής.

Φθινοπωρινή εικόνα στο Αμάρι. Η διαφορά στο τοπίο είναι εμφανής σε σχέση με τις προηγούμενες φωτογραφίες από τις πεδινές περιοχές νότια από το Ηράκλειο.

Αγρια παρθένα φύση που δεν έχει καλλιεργηθεί ποτέ ή έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή του τελευταίου καλλιεργητή.

Τα χρώματα του φθινοπώρου σε όλο τους το μεγαλείο.

Μανιτάρια φυτρώνουν στην υγρή γη. Στην περιοχή αυτή είχε βρεθεί άγριο μανιτάρι βάρους πολλών κιλών πριν από μερικά χρόνια.

Ελαιόδεντρα με τα δίχτυα για τη συλλογή του καρπού απλωμένα στο έδαφος γύρω από τους κορμούς. Όταν τελειώσει το μάζεμα των ελιών, τα δίχτυα θα μαζευτούν σε πακέτα και θα μείνουν κάτω από τα δέντρα όλο το χρόνο μέχρι τον επόμενο χειμώνα. Δεν ακολουθούν παντού την τακτική αυτή, αλλά θα το δείτε σε αρκετές περιοχές στην Κρήτη.

Φωτογραφία από το Αμάρι, την ξεχωριστή αυτή περιοχή στο νομό Ρεθύμνου στην Κρήτη, που το φθινόπωρο μαγεύει τους λιγοστούς επισκέπτες με τα χρώματα και την ομορφιά της φύσης.